சத்தியத்தின் துரிதம்
முகப்புக் கம்பளத்தில் இருந்து
நீரின் சுவாசம் கேட்டது
அது கண்ணீரின் மனநிலை
துயர்கொண்ட ராத்திரியில் வீசும்
பனிநாவின் எரிநீர்
கொஞ்சம் காதுகொடுத்தால் கேட்கும் அழுகை
சில எலும்புகள் உடைபடும் ஓசை
மரணங்கள் தட்டுகளோடு வரும் பசிக்கிண்ணம்
மறதியால் என்னை நானே கொன்றேன்
நியாபகத்தை விலக்கி என்னில் உன்னைக் கொன்றேன்
இருவரும் பிரகாசச்சொல்லில் விழுந்துகிடந்து
கம்பளத்து நூலில் சிக்கிக் கொள்வோம்
வலியோடு போராடும் பிட்பாக்கெட் சிகரெட்டின் சாம்பல்
அதில் தானே கடைசியாய் எரிந்தோம்
தொடாதுயரத்தோடு விழும் சாம்பல்நகங்கள்
ஊழ் வழிந்து புகைஎரிந்து நீரும் அழும் நமக்காக
துரித ஆத்மாவின் வெண்சிகை மரணங்கள்
சொற்கள் சித்திரங்களில் பதுங்கும் மோநிகை மௌனம்
அதுதானே நித்திரையின் வாக்கு
அதுதானே சத்தியத்தின் துரிதம்
அதுதானே கம்பலத்தின் சுவாசம்
தவிட்டுப்பனி உதிர்காலம்
ஊமையான காற்றுக்கு நன்றிசொல்லி
உலர்வெளியை இறுக்கும் தவிட்டுப்பனி
மேகங்கள் நலமோடு திரும்புகின்றன
ஆனால்
உறங்கும் கூடுகளில் உறக்கம் இல்லை
பிணியைப் பனியாய் தரையிறக்கும் உதிர்காலம்
கல்லொளியால் காய்க்கும் பழங்களை
கடிக்கும் அணிலும் பனியில் கல்லாகும்
திருடனாக இருந்தால் இரவை வணங்கலாம்
குளிரைக் குருடாக்கி
உலர்பிறையை திருடலாம்
மரணத்தால் வாடும் விவ்வலியப்பூ
அதன் காம்புதானே நான்
இரவு என்னை ஒரு விரலால் தாங்குகிறது
தவிட்டுப்பனி என்னை ஆயிரம் விரலால் இறுக்குகிறது
உலராத தனிமையில் ஆடும் ராட்டினமே என் நிழல்
அதைக் கல்லாக்கப் புறப்படும் உதிர்கால குளிர்
ஒளிராப் புகையாய் இருக்கலாம்
முடிந்தால் செவிட்டு மனமாய்க் கூட இருக்கலாம்
கல்லூஞ்சல் மரமாக இருக்க வலிக்கிறது
பனிக்குளிர் உறையும் உயிர் உதிர் காலம் இது
கத்தியோடு வந்து என்னைத் துண்டித்துப் போடு
காற்றோடு வந்து என்னைப் பள்ளத்தாக்கில் வீசு
