சந்நியாசிகளெல்லாம் வியபாரிகளாக
மாறிவிட்ட காலத்தில்
வியபாரியான நீ
ஒரு சந்நியாசியைப் போல அலைந்து திரிகிறாய்
கிளுவைகள் மருங்கமைந்த
வெயில்காயும் இத்தார்ச்சாலையில்
மேலும் சில மைல்கள் நடக்கவேண்டும் நீ
சிறுவர்கள் தெருவாடும் எங்கள் கிராமத்தை அடைய
பாஷை தெரியாத ஊரில்வந்து
பாஷையே தேவைப்படாத குழந்தைகளுக்கு
அவர்தம் விருப்பப்பண்டம் விற்பவனே
உன்தோள் சுமக்கும் மூங்கிற்கழியை
சிலுவையெனவும்
அதில் பொட்டலமாய்த்
தொங்கும் பஞ்சுமிட்டாய்களின் வண்ணத்தை
நீர்த்துவெளிறிய குருதியின் நிறமெனவும்
கற்பனைசெய்து
உழைத்துண்டு வாழும் உன் ஜீவிதத்தின்மேல்
பரிதாபத்தின் உமிழ்நீரை துப்ப விரும்பவில்லை
என்றாலும் தவிர்க்கவே முடியவில்லை
ஆடு திருடிகளின் உளவாளியாய் யாரேனும் உன்னை
பார்த்துவிடுவார்களோ எனும்
அச்சத்தின் இரக்கத்தை.
பால்யத்தின்
பொழுதொன்றில் தொலைந்துபோய்
அவ்விரவு முழுவதும்
அழவைத்த செம்பொன்வண்டு
இதோ இவ்வெலந்தைச்செடியில் மேய்கிறது
பிடித்துப்போ என்றது காலம்
அவன் மீண்டும் அழத்துவங்கினான்
வாழ்வின் பொழுதொன்றில்
தொலைந்திருந்தது பால்யம்கொரங்காட்டு இட்டேறி
நெடுஞ்சாலையைத்தாண்டும்
இவ்விடத்தைக் கடக்கும் பொழுதெல்லாம்
நினைவுக்கு வந்துவிடுகிறது
தங்கம் பஸ் சர்வீஸில் அடிபட்டுச்செத்த
வெள்ளாட்டுக்குட்டியின் பொருட்டு
அழுதுபுரண்டு அப்பத்தா கதறியது
கூடவே அப்பத்தா போனநாளில்
எங்களில் யாரும் அவ்விதம்
கதறாததும்
கண்டு பூ பூத்து
காணாமல் காய் காய்க்கும்
அது என்ன? எனும் விடுகதைக்கு
நிலக்கடலை என விடை சொன்னாள்
சுற்றியமர்ந்திருந்த சிறுமிகளில் ஒருத்தி
ஆமாம் ஆமாம் என்ற துளசியக்கா
சற்றே மவுனித்து
பின் தனக்குள் முணுமுணுத்தாள்
வேறொன்றும் இருக்கிறது
தன்னைத்தானே சாட்டையால்
அடித்துக் கொண்டிருப்பவனின்
பெண் குழந்தை
சுற்றிச்சுற்றி வந்து
சுற்றிச்சுற்றி வந்து
கூட்டதை யாசிக்கிறாள்
அந்த பிஞ்சுக்கரங்களில்
மிட்டாய்களையும் நாணயங்களையும்
வைத்துவிட்டு வந்தவன்
ஒரேமூச்சில் ஒரு
குவாட்டரை குடித்துமுடித்து விட்டுக் கூறினான்
தவறு செய்துவிட்டேன்
இப்பாழுலகை அழித்து
அதன் சாம்பலை வைத்திருக்கவேண்டும்.
